مهم ترین چیز جان و زندگی است
وقتی کسی مُرد، دیگر گریه زاری فایده ای ندارد. دیگر فایده ای ندارد که سنگ گورش از طلا باشد یا خشت.
نگاه کنید ببینید که چگونه زندگی کرد و چقدر به خواسته هایش رسید. ببینید که آیا نیازهایش در زندگی تامین شد یا نه؟
یک پدر و مادر تعصبی، دخترشان مرده است، نوحه هایی می خوانند و یا حرف هایی می زنند که آدم را بیشتر متنفر می کند تا اندوهگین، حرکات عجیب انجام می دهند، خاک بر سر می ریزند، نعره می زنند، چند ماه سیاه می پوشند...
تا وقتی که آن دختر زنده بود، به نیازهای انسانیش توجهی نداشتند، آزادی او را سرکوب می کردند، حجاب اجباری، باکرگی، حتا چند بار او را کتک زده بودند، اصلن او را انسانی مستقل و دارای حقوق نمی دانستند، حالا که مرده، یکسره چرت و پرت می گویند، کسی نداند فکر می کند که اینها بهترین پدر و مادرهای دنیا هستند!
و مشابه این برای دیگر اعضای خانواده مانند برادر و یا حتا خواهر هم وجود دارد.
تمام این بازی هایی که می خواهید بعد از مرگ دربیاورید، باید در زمان زنده بودن انجام می دادید، باید تا زمانی که نفس می کشید به او توجه می کردید و آزادی او را محترم می شمردید، تا ناکام و محروم از دنیا نرود.
چطور این دختر تا زمانی که زنده بود، حرکات و رفتارش را یکسره باعث ننگ و یا بی آبرویی می دانستید ولی حالا خیمه شب بازی درمیاورید که واویلا و وااسفا... یکپارچه معدن مهر و محبت شده اید و دسته های گل و مراسم و هفتم و چهلم و سالمرگ و فلان و فلان.... اینها همه بیهوده است، او مرده است بدون اینکه زندگی کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر